Textures

Textures ja! Ze knalden zichzelf met debuutplaat Polars in één keer op de Nederlandse metalkaart, om vervolgens niet meer te vertrekken, en daar mag het land blij om zijn. Met de gemiddelde 3FM-band gaan we de oorlog namelijk niet winnen, maar dat terzijde. Vanuit de zelfgebouwde studio in Etten-Leur werd Europa stukje bij beetje veroverd met een soort metal waarbij het voor zowel muzikant als toeschouwer opletten geblazen is: de polyritmes vliegen je om de oren terwijl er ook ruimte is voor melodie en zelfs een enkel rustpunt. Zo moet metal klinken als we het zelf in de cd-speler duwen, zal de band gedacht hebben. Met opvolger Drawing Circles, die mede door de komst van vocalist Eric Kalsbeek toegankelijker maar ook professioneler klinkt, schopten de Brabanders het tot o.a. Lowlands en Noorderslag, en waren er weer vele shows in Europa. Zoek op Youtube op `Textures podcast` (klik!) en je weet niet wat je ziet: volle bierhallen, limousines, enthousiaste fans, enzovoorts. En de band bleef maar groeien. Ook derde plaat Silhouettes kon rekenen op louter positieve respons en in India - waar? in India! - vulde men met gemak de festivalweiden. Toen Kalsbeek, volgens velen in ieder geval technisch de beste zanger van Nederland, het voor gezien hield, was het heel even stil, totdat het nieuws kwam dat die ene ándere steengoeie metal-zanger die Nederland rijk is, Daniël de Jongh (ex-Smogus, ex-Cilice en een boezemvriend van Kalsbeek nota bene), zijn plaats kwam innemen. Textures was gered (klik!). Men begon aan alweer de 4e plaat te werken: Dualism. Nu al een pracht van een jongensboek, maar gezien de eerste signalen valt te concluderen dat 2012 helemaal het jaar van Textures wordt. Designer Floris van Bommel, fan van het eerste uur, ontwierp speciaal voor de band een paar schoenen, de band kreeg een paginagroot artikel in de Volkskrant, Matthijs van Nieuwkerk ontving ze in DWDD en zo kunnen we nog wel even doorgaan. Och ja, er was ook nog een zes weken durende tour door de VS, tijdens welke de band even in Mexico City werd ingevlogen om ook daar even een set te doen. Enzoverder, enzovoorts. 2012 dus. Dat wordt Paaspop, dat wordt wederom Lowlands, dat wordt sowieso veel festivals, maar eerst de exclusieve show in Het Kasteel, want verder speelt Textures tot aan de festivals alleen in 013. En dat is ver rijden voor een randstedeling :)

Face Tomorrow kent bijna hetzelfde verhaal eigenlijk. Vraag de bandleden wat een beginnende band het beste kan doen, en ook zij zullen je antwoorden: spelen, spelen, spelen. In elke pijpenla, in elke gangkast en in elk boerengat dat er te vinden is: spelen en zieltjes winnen. Dat heeft de band gedaan ook. Met een drummer die spontaan besloot zanger te worden, begon post-hardcore band Face Tomorrow in de jaren `90 de podia te verkennen en zagen reeds in hun eerste levensjaar dat Nederland te klein is als je veel en vaak wilt spelen. Het resulteerde in een hechte fanbase en de band werd werkelijk overal teruggevraagd, simpelweg omdat het publiek altijd kreeg (en nog steeds krijgt) waar het voor komt: echte muzikanten, sterk songmateriaal dat het midden houdt tussen At The Drive In en Radiohead, teksten vanuit het hart en een paar emmers bloed, zweet en tranen. Plichtmatigheid en routine zijn vieze woorden in het vocabulaire van zanger Jelle Schrooten (met wie we het boeketje Beste Zangers van Nederland deze avond wel compleet hebben) en zijn bandmaten. De band ging zo hard dat er regelmatig een mede-bandlid verwond werd door rondslingerende gitaren. Eerste langspeler For Who You Are werd massaal bejubeld en bracht de band zelfs, zij het om 11:00 `s ochtends, op Lowlands. Enkele jaren later mocht de band ook in Biddinghuizen terugkomen en wel op een groter podium en prime-time. Ook festivals als Groezrock en Pukkelpop werden even meegepikt, en dat kwam allemaal door dat tweede album, The Closer You Get, dat zo mogelijk nog hogere ogen gooide. Maar de buitenlandse aspiraties werden, de bandfilosofie indachtig, niet beperkt tot België: heel Europa moest er intussen aan geloven en dat deed men maar al te graag. En wat te denken van shows in Austin (SXSW) en New York? Welja. Tijdens een gitzwarte periode in de geschiedenis van de band werd de toepasselijkerwijs donkere plaat In The Dark opgenomen. Deze plaat toont aan dat de band ook met wat gas terug een lust voor het oor is. Vorig jaar, na een wisseling van de wacht op de gitaristen-stek en überhaupt wat twijfels over het voortbestaan, ging het gas er weer volledig op en aan het dan uitgekomen titelloze album is goed te horen dat de band zich nog verder ontwikkeld heeft. Invloeden als die van Tool, Biffy Clyro en Afghan Wigs meanderen door de muziek heen, maar het bij tijd en wijlen opgefokte basspel van Tijs Hop, de prachtige chemie tussen de beide gitaristen, het immer smaakvol ingevulde slagwerk van drummer Sjoerd en de melancholiek in de stem van Schrooten is nog altijd te horen wat er al meer dan tien jaar veel, veel meer aandacht verdient in Nederland: de eigen-smoel-sound van Face Tomorrow.