The Scream

The Scream (album)
Siouxsie & the Banshees-The Scream.jpg
Album studyjny autorstwa Siouxsie i Banshees
Wydany 13 listopada 1978 r
Nagrany 1978
Studio RAK Studios , Londyn, Anglia
Gatunek muzyczny Post-punk
Długość 39 : 04
Etykieta Polydor
Producent
Siouxsie i banshee Steve Lillywhite
Siouxsie i chronologia Banshee
Krzyk
(1978) Join Hands
(1979)
The Scream to debiutancki album studyjny brytyjskiego zespołu rockowego Siouxsie i Banshees . Nagrany w jednym tygodniu i zmiksowany w trzech w sierpniu 1978, został wydany 13 listopada 1978 roku przez wytwórnię Polydor . Przed wydaniem albumu zespół wypracował sobie dobrą reputację jako live act i osiągnął 10 singiel w Wielkiej Brytanii z " Hong Kong Garden " (który nie pojawił się na oryginalnym albumie).

Po wydaniu The Scream został powszechnie przyjęty przez krytyków. Był to także sukces komercyjny, osiągając najwyższy poziom 12 na brytyjskiej liście albumów . Album jest uznawany za punkt orientacyjny post-punka .

Tło
Pod koniec 1977 r. I na początku 1978 r. Siouxsie i Banshees otrzymali ważne informacje prasowe, ale nie udało im się zdobyć kontraktu nagraniowego. Fan rozpoczął kampanię graffiti w Londynie, rozpylając ściany największych firm fonograficznych słowami "Sign the Banshees: zrób to teraz". Polydor ostatecznie podpisał je w czerwcu.

John McKay został gitarzystą zespołu w lipcu 1977 roku; Historyk muzyczny Clinton Heylin dowodził, że rekrutacja McKaya wraz z utworzeniem Magazynu i PiL między sierpniem 1977 a majem 1978 oznaczała " prawdziwy punkt wyjścia dla angielskiego post-punka". Kilka utworów z The Scream zostało już nagranych w BBC Radio 1 na dwie sesje Johna Peela : "Mirage", "Metal Postcard" i "Suburban Relapse" miały swoją premierę w listopadzie 1977 r., A "Overground" i "Carcass" zostały wyemitowane trzy miesiące później w lutym 1978 r.

Nagrywanie i muzyka

Zespół w 1978 roku, w momencie nagrania: John McKay , Kenny Morris , Siouxsie i Steven Severin
Krzyk został nagrany w jednym tygodniu w sierpniu 1978 roku i zmiksowany w ciągu trzech tygodni. Zespół był w studio, a ich debiutancki singiel "Hong Kong Garden" został wydany, osiągając nr 7 w brytyjskiej Singles Chart .

Punktami odniesienia dla tekstów The Scream były JG Ballard i William Burroughs . W utworze takim jak "Suburban Relapse" zespół napisał o przedmieściach, gdzie się urodziły i wychowały. Steven Severin podkreślił: "Właśnie dlatego JG Ballard tak bardzo do nas przemówił, ponieważ wszystkie jego niedalekie opowieści rozgrywały się na tym dziwacznym podmiejskim pustkowiu: Suburbia to miejsce, w którym można wyobrazić sobie jakąkolwiek możliwość, ponieważ jest tu przestrzeń, a nie miejskie zagracenie. ".

Simon Goddard opisał muzykę na The Scream jako "klaustrofobiczną otchłań niepokoju i kanciastości". Otwór wycięcia "Pure" miał przestrzenny, klimatyczny dźwięk. Dziennikarka Miranda Sawyer zauważyła, że ​​"wokal Siouxsie pochodzi z dystansu", że "było dużo przestrzeni" i że "dźwięk był duży i wolny". Kris Needs zauważył, że na końcu przenosi się do "Jigsaw Feeling", "pieśń dezorientacji i oszołomienia" z "ogromnym, czasem inspirującym" dźwiękiem ". Ostatnia piosenka" Switch ", został zorganizowany w trzech różnych sekcjach" dla różnych ludzi, którzy zamieniają pracę z okropnymi skutkami - naukowcy, lekarz ogólny i wikariusz ".

Większość utworów została napisana wspólnie z McKay. Tylko "Carcass" pochodzi z czasów zespołu z Peterem Fentonem, ich gitarzystą od stycznia do lipca 1977. Siouxsie chciał, aby muzyka Banshee była "kinowa"; Rezultat Bernarda Herrmanna z psychologią Alfreda Hitchcocka zainspirował muzykę "Suburban Relapse", w której gitary przypominają skrzypiące nóż skrzypce słynnej sceny prysznica.

Tytuł i rękaw
Tytuł albumu został częściowo zainspirowany filmem The Swimmer z udziałem Burt Lancaster, w którym główny bohater Neddy Merrill zamierzał pływać do domu, korzystając z basenów na wolnym powietrzu. Wspinając się na ogrodzenie ogrodu, od basenu do basenu, jego podróż doprowadziła go do stanu psychicznego i fizycznego wyczerpania, a na koniec Goddard powiedział: "wszystko, co Neddy Merril mógł pomyśleć, to krzyczeć, jak krzyk wyczerpanej radości po trudnej i żmudnej podróży ".

Pomysł na okładkę to Siouxsie's. Fotograf Paul Wakefield spotkał się z nią i zespołem, aby omówić projekt. W późniejszym czasie Wakefield powiedział: "Chodziło o to, aby w podwodnej kałuży sfotografować niepokojące i niepokojące obrazy - nie można krzyczeć pod wodą - chciałem mieć pełną kontrolę nad oświetleniem, więc jedyną opcją był basen kryty. sporo basenów, ale kiedy zobaczyłem ten basen w YMCA w centralnym Londynie, który był ciemnoniebieski, wyłożony jasnobłękitnymi pasami zamiast zwykłych odwróconych kolorów, wiedziałem, że to idealne miejsce. podwodne nocne wrażenia, a ta sceneria była idealna: użyliśmy wielu świateł o promieniu 1000K i 2000K na krawędzi basenu, użyłem szkolnych dzieciaków jako modeli i całkiem nieźle prowadziłem zamieszki. "

Wydaj
The Scream został wydany 13 listopada 1978 roku. Był to prawie natychmiastowy sukces komercyjny, osiągając najwyższą notę ​​12 na brytyjskiej liście albumów .

Scream został ponownie wydany w Wielkiej Brytanii w dniu 27 października 2005 r. (28 października w USA) w ramach serii Universal Edition Deluxe Edition. Nowa edycja zawierała zremasterowaną wersję albumu na pierwszej płycie, podczas gdy druga zawierała wersje demo i live wraz z singlami z tego okresu. Jednopłytowa edycja reedycji ukazała się w 2007 roku.

W listopadzie 2016 r. Ukazała się edycja płyt winylowych z masteringiem oryginalnych taśm Kevina Metcalfe'a.

Recepcja krytyczna
Profesjonalne oceny
Ocena wyników
Źródło Ocena
Cała muzyka 4/5 stars
Mojo (edycja deluxe z 2005 r.) 4/5 stars
Q (2005 deluxe edition) 4/5 stars
Record Mirror 5/5 stars
Rolling Stone bardzo korzystne
Dźwięki 5/5 stars
Uncut (edycja deluxe 2005) 5/5 stars
Zygzak bardzo korzystne
Po wydaniu The Scream otrzymał uznanie krytyków. Krytycy w prasie brytyjskiej i amerykańskiej zgodzili się co do tego, że album jest przełomowym momentem w tamtych czasach i że gotowość zespołu do eksperymentu sprawiła, że ​​było to trudne wyzwanie.

The Scream został okrzyknięty "najlepszym debiutanckim albumem roku" przez Sounds . Krytyczny Peter Silverton nadał albumowi 5 gwiazdek na 5, a gazeta umieściła go na 2. miejscu na liście najlepszych albumów na koniec roku. Record Mirror opublikowało także 5-gwiazdkową recenzję, która brzmiała: The Scream "wskazuje na przyszłość, prawdziwą muzykę dla nowej ery. Jest niezbędna, porusza się, jest … punktem orientacyjnym". Chris Westwood chwalił spójność słów i muzyki: "Liryczna rama albumu jest doskonale odzwierciedlona w pracy McKay'a Severina i Morrisa , nieustannie zmieniającej się, niespokojnej, kontrolowanej agresji, są tak samo istotne jak Siouxsie. " Melody Maker określił brzmienie jako "mocne, szorstkie, trzewne i stale pomysłowe, z pchnięciem, które sprawia, że ​​przestrzenie są równe partnerom z nutami", a krytyk porównuje tekstury albumu do tego z Wire i Pere Ubu . ZigZag zakwalifikował ją jako "wspaniałą płytę", a recenzent Kris Needs pisze: "Nie mogę wymyślić innej grupy, która mogłaby stworzyć płytę tak bezkompromisową, potężną i niepokojącą, a jednocześnie tak urzekającą i przyjemną Z pewnością jest to wyjątkowy klasyk, w którym można dołączyć do takich kamieni milowych jak: Diamond Dogs , Roxy i Berlin To muzyka o takiej sile i wizji, której po prostu nie można. nie ruszaj się, dopóki nie przekroczą końcowego przejścia "Przełącznika", toru zamykającego. Potrzeby zakwalifikowały dźwięk jako "ogromny, czasem wzbudzający zachwyt" i skomentował, że perkusista Morris stworzył "jeden z najlepszych dźwięków perkusyjnych, jakie kiedykolwiek słyszałem - głębokie echo i drżące podłogi mikstury akcentujące jego stłumiony tupot Glitter Band ". Krytyczny Adam Sweeting rozpoczął swoją recenzję od stwierdzenia: "To jest mrożące, intensywne arcydzieło". Następnie Sweeting zauważył, że muzycy "udoskonalili brzmienie grupowe, które jest potężne, ale usprawnione", dodając, że "słowa i muzyka łączą się, tworząc olśniewająco olśniewające obrazy".

Kilku dziennikarzy z NME również chwaliło ten rekord. Nick Kent po raz pierwszy stwierdził, że zespół brzmi "jak jakaś wyjątkowa hybryda z Velvet Underground połączona z dużą dozą pomysłowości Tago Mago -era Can ." Następnie skupił swoją uwagę na pierwszym utworze, mówiąc: "Pure" przenosi dźwięk do jego ostatecznego punktu, pozostawiając przestrzenie, które mówią tyle samo, co odtwarzane dźwięki. Z pewnością tradycyjny trzyczęściowy dźwięk nigdy nie był używany w bardziej nieszablonowa moda z tak oszałamiającymi efektami. " W grudniu 1978 r. Inny krytyk z NME , Paul Morley , opisał muzykę " The Scream " jako "niepodobny do niczego w skale":

Nie jest, jak niektórzy mówią, chaotyczna - jest kontrolowana. Każdy instrument działa w swojej własnej przestrzeni, w swoim czasie, jakby kpił z linii innych instrumentów. Znany kamień jest odwrócony, pozostawiając jedynie ślady mimikrycznego brzmienia rocka - satyry, która często pęka z chwalebnym usprawiedliwieniem na wstrząsające obchody (jak na "Helter Skelter"). Łatwo jest przyciągnąć uwagę, robiąc coś, co jest w sposób oczywisty niezwyczajne, ale Banshee uniknęli takich daremnych powierzchowności: jest to innowacja, a nie rewolucja, a nie zniszczenie, ale nowy budynek. Wyrosły ze skały - Velvets, Station to Station , Bolan . A oszałamiający głos Siouxsie zostaje upuszczony, ostrzyżony, wyrwany wyraźnie ponad tym odważnym dramatem muzycznym, podkreślając ciemne kolory i puste, nagie nastroje.

Jednak w swojej recenzji albumu Julie Burchill z NME nie była pod wrażeniem, stwierdzając, że dźwięk Banshee był "samowystarczalną maszyną omłotową rzucającą wszystkie instrumenty strunowe w dół na ten sam niski poziom obok tego smukłego sub-głosu, gdy próbuje bezcelowo orzeł i gołąb obijają się wokół monofonicznego rytmu, a ich dźwięk z pewnością różni się od zwykłej gitarowo-basowo-perkusyjno-gitarowej konsekwencji, ale jest radykalnie ciężki głośny, ciężki i wyrównujący, dźwięk puddingu z masłem ".

Kurt Loder bardzo pozytywnie ocenił Rolling Stone , zauważając, że The Scream to "uderzający debiutancki album"; i że jego "dźwięk, surowy, choć w pełni zrealizowany (częściowo dzięki najprostanemu współproducentowi, Steve'owi Lillywhite ), jest dodany intelektualnemu wymiarowi serii niepokojąco dwuznacznych lirycznych obrazów".

Rok później krytyk Ronnie Gurr napisał o albumie: " The Scream , arcydzieło, które przez sześć miesięcy nie rozpoznawałem jako takie, było wstrząsającym doświadczeniem słuchania". Pisarz Don Watson z NME opisał później album jako "coś, co pobudziło przeszłość do wielkiego wiru szumu, odsuwając przyszłość".

Dziedzictwo
Od momentu premiery, The Scream otrzymał wiele wyróżnień od prasy muzycznej. NME oceniło ją na 57 miejscu listy "Writers All Time 100" w 1985 roku. Uncut magazine umieścił go na 43 miejscu na liście 100 najlepszych debiutanckich albumów. Został zamieszczony w książce 1001 Albumy, które musisz usłyszeć przed śmiercią .

The Scream umieścił grupę w gronie pionierów post-punka , jak twierdził rówieśnik Robert Smith z The Cure :

"Kiedy pojawił się The Scream , pamiętam, że było znacznie wolniej niż wszyscy myśleli, to było jak prekursor dźwięku Joy Division .

Peter Hook z Joy Division, który widział koncert grupy w Manchesterze w 1977 roku, powiedział o The Scream : "Siouxsie And The Banshees byli jednym z naszych wielkich inspiracji Pierwszy album Banshees był jednym z moich ulubionych płyty, sposób grania gitarzysty i perkusisty był naprawdę niezwykłym sposobem grania. " Krzyk miał silny wpływ na innych muzyków. Massive Attack zakrył i samplował "Metal Postcard (Mittageisen)" w utworze "Superpredators (Metal Postcard)" w 1997 roku za ścieżkę dźwiękową do filmu The Jackal . Grając swoje ulubione płyty w BBC Radio 6 w 2012 roku, Jim Reid z "Jesus and Mary Chain" skomentował: "Jigsaw Feeling" z albumu The Scream było genialne, niesamowite. wykonane muzykę ". Morrissey grał "Mirage" podczas przerwy przed wszystkimi koncertami swojej trasy Kill Uncle w 1991 roku. Główny kompozytor Morrissey, Boz Boorer , również wysoko ocenił The Scream , zajmując drugie miejsce w swojej "Top Five Album Album Desert". Boorer stwierdził: "Kolejny duży wpływ na moją grę ma John McKay Ten pierwszy rekord Siouxsie brzmiał niewiarygodnie brzmiąc i zaczynało mi się myślenie, że muzyka nie musi być w jakiś określony sposób. W muzyce może być wiele różnych wpływów i nie musi to być jedna, ścisła aleja. Ten pierwszy album Banshees ma dużo szarpiących gitar, które ocierają się o to, co mogłoby się wydarzyć, a może powinno stać się częścią i to zmieniło nieco moje myślenie ". Shirley Manson, wokalistka śmieciarzy, określiła ją jako jedną z jej ulubionych płyt. Krzyk został również okrzyknięty przez wokalistę Suede , Bretta Andersona . Nick Rhodes z Duran Duran powiedział: " Krzyk to znakomita płyta - tak zagadkowa i inna". Faith No More objaśnił "Switch" w koncercie i zacytował ten pierwszy album Siouxsie i Banshees jako jeden z ich wpływów.

Śledź wpis

Dodatkowe utwory z reedycji płyty CD
Dysk bonusowy 2005 Deluxe Edition
Personel
Siouxsie i banshee
Siouxsie Sioux - wokal, produkcja
Steven Severin - gitara basowa, produkcja
John McKay - gitary, saksofon, produkcja
Kenny Morris - perkusja, perkusja, produkcja
Techniczny
Steve Lillywhite - produkcja
Referencje