Johnny Winter

Johnny Winter, właściwie John Dawson Winter III (ur. 23 lutego 1944 r. w Beaumont, w stanie Teksas,
USA – zm. 16 lipca 2014 r. w St. Gallen, Szwajcaria) amerykański wokalista i kompozytor. Reprezentant nurtów takich jak rock’n’roll, blues, rhythm ’n’ blues, znany ze swoich żywiołowych występów na żywo. Swoją karierę zaczynał grając z bratem w lokalnych teksańskich klubach. Jego aktywność przypada głównie na lata 70. XX wieku, w których blues przestawał mieć powoli znaczenie. Był również producentem trzech albumów bluesmana Muddy’ego Watersa, które otrzymały nagrodę Grammy. Po zakończeniu współpracy nagrał kilka solowych wydawnictw, które również były nominowane do tej nagrody.
W 1988 r. został wprowadzony do Blues Foundation Hall of Fame.
W 2003 r. został sklasyfikowany na 74 miejscu listy stu najlepszych gitarzystów wszechczasów magazynu Rolling Stone (w zestawieniu z 2011 r. zajął 63 miejsce).

Johnny Winter urodził się w Beaumont w Teksasie, 23 lutego 1944 r. Razem z młodszym o dwa lata bratem, Edgarem, był wychowywany muzycznie przez swoich rodziców. Johnny i jego brat, obaj albinosi, zaczęli występować już od najmłodszych lat. Kiedy miał 10 lat wystąpił w lokalnym dziecięcym show, grając na ukulele i śpiewając utwory Everly Brothers.

Profesjonalną karierę rozpoczął w wieku lat piętnastu, kiedy to wraz ze swoim zespołem, Johnny and the Jammers, nagrał utwór „School Day Blues”, nakładem Houston Record. W tym samym czasie pojawiał się na koncertach gwiazd klasycznego bluesa, m.in. Muddy’ego Watersa, B.B. Kinga czy Bobby’ego Blanda. Razem z zespołem Roy Head and the Traits, kiedy ci koncertowali w Beaumont, nagrał w 1967 r. singiel „Tramp”, z utworem „Parchman Farm” na stronie B (Universal Records 30496).
W 1968 r. ukazał się debiutancki krążek Johnny’ego, The Progressive Blues Experimental, wydanym przez Austin’s Sonobeat Records.

Przełomowy moment w dotychczasowej karierze Wintera nadszedł w grudniu 1968 r., kiedy Mike Bloomfield, z którym spotkał się i wspólnie jammował w Chicago, zaprosił go na występ w Fillmore East w Nowym Jorku, gdzie występował wraz z Al Kooperem. Na koncercie obecni byli przedstawiciele Columbia Records (która wydała płytę długogrającą tria Bloomfield/Kooper/Stills – Super Session, okupujący pierwszą dziesiątkę list przebojów). Winter zagrał i zaśpiewał utwór B.B. Kinga „It’s My Own Fault”, który spotkał się z głośnym aplauzem widowni, co skutkowało podpisaniem kontraktu z wytwórnią, z prawdopodobnie największą kwotą zaliczki w historii przemysłu muzycznego, opiewającą na 600,000 dolarów.

Pierwszy krążek, pod szyldem Columbii, został nagrany i wydany w 1969 r. pod tytułem Johnny Winter. Zespół tworzyli ci sami muzycy, biorący udział w nagraniu pierwszej płyty Wintera, basista Tommy Shannon oraz perkusista Uncle Tom Turner, a do tego zagrali Edgar Winter (klawisze, saksofon), Willie Dixon (kontrabas) oraz Big Walter Horton (harmonijka ustna). Album zawiera kilka znaczących utworów Johnny’ego Wintera, m.in.: „Dallas” (akustyczny blues, zagrany przez Johnny’ego na gitarze rezonansowej) oraz covery „Good Morning Little School Girl” Sonny’ego Boy Williamsona i „Be Careful with a Fool”, B.B. Kinga.

Sukces płyty zbiegł się ze wznowieniem w szerszym nakładzie, przez Imperial Records pierwszego krążka, The Progressive Blues Experiment. W tym samym roku zespół Johnny’ego koncertował i wystąpił na kilku festiwalach, w tym festiwalu Woodstock. Kiedy Edgar Winter dołączył do składu jako stały muzyk, w 1969 r. została nagrana druga płyta, zatytułowana Second Winter. Dwupłytowe wydawnictwo, z wypełnionymi trzema stronami (czwarta pozostała czysta) pozwoliło dodać do koncertowego repertuaru kilka znanych klasyków, takich jak „Johnny B. Goode” Chucka Berry’ego czy „Highway 61 Revisited”, Boba Dylana.
W tym czasie Johnny Winter zaangażował się w krótki, przerwany przedwczesną śmiercią romans z Janis Joplin, co skutkowało występem Johnny’ego podczas koncertu Janis w Madison Square Garden w Nowym Jorku.

W przeciwieństwie do miejscowych legend, Johnny Winter nie wystąpił u boku Jimiego Hendrixa i Jima Morrisona na niesławnym bootlegu Woke Up This Morning and Found Myself Dead, nagranym podczas jamu w nowojorskim klubie The Scene. Johnny dementował pogłoski o występie, tłumacząc m.in. iż nigdy nie spotkał się z Jimem Morrisonem.

Począwszy od 1969 r. na pierwszych z licznych płyt Johnny’ego Wintera pojawiły się utwory z okresu przed współpracą z Columbia Records (15 singli, około 30 stron płyt). Produkcją wielu z nich zajął się Roy Ames, właściciel Home Cooking Records/Clarity Music Publishing, który niedługo został menadżerem Wintera. Według magazynu Houston Press, Johnny opuścił miasto ekspresem, chcąc uciec od Roya. Ames zmarł naturalną śmiercią 14 sierpnia 2003 r., w wieku 66 lat.

W 1970 r., kiedy jego brat Edgar wydał solowy album Entrance i stworzył Edgar Winter’s White Trash, grupę grającą muzykę z pogranicza jazzu i R&B, oryginalne trio rozpadło się. Johnny sformował nowy zespół z członkami rozpadającej się grupy The McCoys – gitarzystą Rickiem Derringerem, basistą Randym Jo Hobbsem oraz perkusistą Randym Z (który jest bratem Derringera; ich prawdziwe nazwisko to Zehringer). Początkowo nazwani Johnny Winter and the McCoys, zaczęli występować jako Johnny Winter And. Taką nazwę nosił pierwszy krążek tej grupy. W albumie pojawił się utwór Derringera „Rock and Roll, Hoocie Koo”, zorientowany na bardziej rockowe brzmienie stworzone przez Wintera. Kiedy Johnny Winter And rozpoczynali trasę koncertową, Randy Z został zastąpiony przez Bobby’ego Caldwella. Nowe utwory wraz z bluesowymi kawałkami Wintera pojawiły się na koncertowym albumie Live Johnny Winter And. Na krążku obecna była nowa wersja „It’s My Own Fault”, utworu, który przyciągnął uwagę Columbia Records.

W czasie występowania z Johnny Winter And, muzyk udławił się, uzależniony wtedy od heroiny. Po tym, jak gitarzysta starał się wyleczyć z narkotykowego nałogu, odważnie wyszedł naprzeciw mediom, za pośrednictwem menadżera Steve’a Paula, opowiadając szczerze o swoim nałogu.
Powrócił na muzyczną scenę za pośrednictwem kolejnego wydawnictwa, noszącego nazwę „Still Alive and Well”, zawierającą mieszankę klasycznego bluesa i hard rocka, którego utwór tytułowy został napisany przez Ricka Derringera. Jego pierwszy po przerwie koncert odbył się na Long Island w Nowym Jorku, ze składem „And” bez Derringera i Caldwella. Na scenie pojawiła się za to żona Johnny’ego, Susie.
Saints & Sinners oraz Johnny Dawson Winter III, dwa albumy wydane w 1974 r. były kontynuacją kierunku, obranego na „Still Alive…”
W 1975 r. udał się do Bogalusy w Luizjanie, by wyprodukować album dla Thunderhead, southern rockowego zespołu, którego członkami byli Pat Rush i Bobby „T” Torello, którzy później koncertowali u boku Wintera.
Drugi krążek na żywo, Captured Live! został wydany w 1976 r. i zawiera rozszerzoną wersję utwory „Highway 61 Revisited”.

Podczas koncertów, Johnny Winter często opowiadał o tym, iż jako dziecko marzył o graniu razem z jego idolem, Muddy Watersem. W 1977 r., kiedy długoletnia wytwórnia Watersa wycofała się z biznesu, Johnny dostał swoją szansę, Winter przyjął Muddy’ego Watersa, by nagrać krążek Hard Again dla Blue Sky Records, wytwórni powołanej do życia przez menadżera Wintera, działającej pod skrzydłami Columbii. W czasie produkcji albumu Winter zagrał razem z długoletnim współpracownikiem Watersa, Jamesem Cottonem na harmonijce. Winter wyprodukował jeszcze dwa albumy Muddy’ego, I’m Ready (z Big Walterem Hortonem na harmonijce), King Bee oraz świetnie sprzedający się krążek koncertowy „Muddy „Mississippi” Waters – Live”. Partnerstwo zaowocowało trzema nagrodami Grammy dla Watersa, oraz jedną statuetką dla Wintera za jego album Nothin’ but the Blues, gdzie za sekcję rytmiczną miał skład Watersa. Waters nadmienił autorowi książki „Deep Blues”, Robertowi Palmerowi, iż Winter wykonał nadzwyczajną robotę, odtwarzając brzmienie i atmosferę z czasów jego nagrań dla Chess Records, w latach 50-tych. Płyty podniosły status Muddy’ego Watersa oraz dały mu największy finansowy sukces w całej karierze.

Po czasie nagrań dla Blue Sky Records, Winter nagrywał materiał, dla szeregu różnych wytwórni, w tym Alligator, Point Black i Virgin, zorientowany na blues. W 1992 r. ożenił się z Susan Warford. W 2004 r. jego album I’m a Bluesman otrzymał nominację do nagrody Grammy. Począwszy od 2007 r. seria albumów Live Bootleg Series oraz filmowe wydawnictwa koncertowe dotarły do czołowej dziesiątki zestawienia Billboard Blues Chart. W 2009 r. został wydany The Woodstock Experience, zawierający osiem utworów, zagranych podczas festiwalu Woodstock w 1969 r. W 2011 r. wydał krążek Roots, nakładem Megaforce Records. Płyta zawierała własne wersje bluesowych standardów i rockowych klasyków, gdzie gościnnie wystąpili Vince Gill, Sonny Landreth, Susan Tedeschi, Edgar Winter, Warren Haynes i Dereck Trucks. Jego ostatni album, Step Back ukaże się 2 września 2014 r. (z gościnnymi występami Joe Bonamassy, Erica Claptona, Billy’ego Gibbonsa i Joe Perry’ego).

Winter kontynuował koncertowanie grając głównie w Ameryce Północnej i Europie. Był jedną z głównych gwiazd prestiżowych wydarzeń, takich jak New Orleans Jazz & Heritage Festival, Chicago Blues Festival, 2009 Sweden Rock Festival, The Warren Haynes Christmas Jam I Rockpalast. Wystąpił razem z The Allman Brothers Band podczas ich koncertu w Beacon Theater w Nowym Jorku z okazji 40-lecia występów grupy. W 2007 i 2010 zagrał na festiwalu Erica Claptona – Crossroads Guitar Festivals. Zostały też wydane dwa gitarowe filmy instruktażowe na DVD, wyprodukowane przez Cherry Lane Music i Hal Leonard Corporation. Gibson Guitar Company wydało sygnowaną nazwiskiem Johnny’ego Wintera serię modeli Firebird, zaprezentowanej podczas ceremonii w Nashville, prezentowanej przez Slasha.

Winter wyprodukował trzy albumy, nagrodzone nagrodą Grammy dla Muddy’ego Watersa: Hard Rain (1977), I’m Ready (1978) oraz Muddy „Mississippi” Waters – Live (1979). Kilka solowych krążków Wintera również były nominowane. W 1980 r. pojawił się na okładce pierwszego wydania magazynu Guitar World, a w 1988 r. został wprowadzony do Blues Foundation Hall of Fame. Jeden z bohaterów gry Heavy Rain został nazwany na cześć muzyka.

W 1996 r. Johnny i Edgar wytoczyli proces przeciwko DC Comics i twórcom Jonah Hex: Riders of the Worm and Such, argumentując iż dwaj bohaterowie serii, Johnny i Edgar Autumn są wzorowani na ich osobach. Bracia nadmienili, iż komiks ukazywał ich fałszywy portret jako „podłych, zdeprawowanych, głupich, tchórzliwych podludzi, którzy zaangażowani są w akty przemocy, morderstwa i akty bestialstwa, popełnianych dla przyjemności, którzy muszą być unicestwieni. Kalifornijski Sąd Najwyższy opowiedział się za DC Comics, utrzymując ich komiksy są chronione przez pierwszą poprawkę konstytucji.

Winter pozostawał aktywnym muzykiem do czasu śmierci, niedaleko Zurychu w Szwajcarii, 16 lipca 2014 r. Został znaleziony martwy w jego pokoju hotelowym, dwa dni po jego występie na Cohors Blues Festival, 14 lipca, który okazał się być ostatnim występem. Przyczyny śmierci Wintera nie są do końca jasne. Miał zakontraktowane występy na amerykańskiej ziemi, począwszy od 25 lipca 2014 r. na Flying Monkey Movie House and Performance Center w Playmouth, w New Hampshire.

Przez całą jego karierę ukazywało się wiele nieautoryzowanych nagrań i reprodukcji utworów, okresu przed podpisaniem kontraktu z Columbia Records. Według jednego z biografów muzyka, tylko około 15 % materiału jest licencjonowana, reszta jest poza żadną kontrolą licencyjną. Niektóre z jego nagrań były dopracowywane i dogrywane przez innych muzyków.