Biografia
-
Lata aktywności
1965 – teraz (59 lat)
-
Członkowie
- Famoudou Don Moye
- Fontella Bass
- Jaribu Shahid (2004 – teraz)
- Joseph Jarman
- Lester Bowie (1968 – 1999)
Grupa Art Ensemble of Chicago, trębacza Lestera Bowiego, saksofonistów Roscoe Mitchella i Josepha Jarmana oraz kontrabasisty Malachiego Favorsa, powstała w 1968 r. na bazie innych formacji wywodzących się z chicagowskiego ruchu AACM, a zwłaszcza kwartetu Roscoe Mitchella.
"To był właściwie mój zespół - wspomina Mitchell - ale nie byłem w stanie zapłacić kolegom tyle, na ile zasługiwali, tak więc rozdzieliliśmy odpowiedzialność na wszystkich czterech. Zaczęliśmy działać na demokratycznych zasadach, by - przy tak świetnym porozumieniu - nie trzeba było rozwiązywać zespołu jedynie ze względów finansowych".
Na początku AEOC nie miał stałego perkusisty i rolę tę pełnili wszyscy członkowie, grając na instrumentach perkusyjnych. W 1969 r. po próbach z kilkoma perkusistami, w tym z Williamem Fowellem i Phillipem Wilsonem, muzycy AEOC zaangażowali spotkanego w Paryżu Famoudou Dona Moye. Pozostali członkowie grupy nie przestali jednak używać instrumentów perkusyjnych, przeciwnie - wzbogacili je o gwizdki, dzwonki, naczynia kuchenne - w zasadzie o każdą rzecz, w którą można było uderzać, dmuchać czy nią potrząsać. Mitchell i Jarman grywali chyba na wszystkich możliwych saksofonach, klarnetach i fletach oraz oboju, reprezentując jednakże dwa skrajne bieguny, pomiędzy którymi mieściła się charakterystyczna muzyka zespołu: Jarman wprowadzał elementy teatralne, Mitchell koncentrował się na czysto muzycznej strukturze.
Podobnie jak instrumentarium zespołu wielobarwna jest sama muzyka Art Ensemble: zasadniczo free jazz, ale mocno spleciony z pierwiastkami jazzu nowoorleańskiego, bluesa, muzyki afrykańskiej, rock and rolla, wodewilu czy jakiegokolwiek innego gatunku, którym akurat zespół postanowi ubarwić swoją muzykę. Warto podkreślić, że muzycy AEOC nie stronili też od bebopu, który wykonywali prawdziwie po mistrzowsku. Rozczarowani słabym zainteresowaniem dla ich propozycji w kraju, w 1969 r. zdecydowali się na wyjazd do Paryża. W ciągu dwu lat nagrali materiał, który mógłby wystarczyć na czternaście albumów, z czego dwa z wokalistką Fontellą Bass. Tytułowy utwór z jednej z ich francuskich płyt, "The Spiritual", jest muzyczną ilustracją rozwoju czarnej muzyki od wczesnych dni niewolnictwa do lat 60., a zarazem symbolem awansu społecznego Murzynów w USA. Skądinąd wątki polityczne i społeczne są charakterystyczne dla całego ruchu AACM. Jakby przeciwwagą dla nich były teatralne zapędy muzyków AEOC, którzy zawsze dbali o ciekawą, czasem szokującą oprawę swoich koncertów. Przykładem jeden z nich, kiedy Jarman wystąpił odziany jedynie w pasek od saksofonu. Do tradycji należy też słynny biały lekarski kitel Bowiego (w którym występował także w swoim zespole Brass Fantasy), a także malowanie twarzy i ciał przez muzyków i noszenie przez nich afrykańskich strojów. Te sceniczne popisy i często obecna w sztuce chicagowskich muzyków ironia i parodia w niczym nie umniejszały powagi, z jaką traktowali ducha własnej kultury i jazz, który skądinąd woleli nazywać Wielką Czarną Muzyką.
Paryskie płyty zespołu ilustrują początki krystalizowania się stylu zespołu, który na płytach Atlantic, ECM, DIW i własnej wytwórni zespołu - AECO, jest już w pełni okrzepły, co wcale nie znaczy, że zrutynizowany i pozbawiony zaskakujących momentów. Przez wiele lat członkowie zespołu nagrywali też z innymi zespołami i muzykami, poszukując nowych możliwości twórczej ekspresji. Przykładem, wspomniana Brass Fantasy, zespoły Cecila Taylora czy nagrania z południowoafrykańskim chórem. Ciekawie w tym kontekście brzmi wydana w 1991 r. płyta "Eda Wobu" z okresu przed dołączeniem do zespołu Dona Moye, zawierająca nagrania zarejestrowane przez paryskie radio, na której na szczególną uwagę zasługuje "Lester Bowie Art Ensemble Of Chicago".
Nieformalna grupa gwiazd "czarnego" jazzu odbyła w 1995 r. swoją rocznicową trasę ("30th Anniversary Tour - A Salute To The African Dream"). Na koncercie w Poznaniu awangardziści z Chicago zaprezentowali jazzowe, afroamerykańskie misterium, happeningowy koncert, gdzie elementom jazzowej synkopy narzucony został afrykański rytm i egzotyka. Fenomen chicagowskiej awangardy Black Music trwał ponad trzy dekady i znaczony był najwspanialszymi nagraniami i koncertami w historii muzyki jazzowej.
Opisy wykonawcy w Last.fm są edytowalna dla każdego. Poczuj się autorem i umieść swoje informacje!
Całość tekstu udostępnionego przez użytkowników na tej stronie jest dostępna w oparciu o licencję Creative Commons Attribution-ShareAlike; zastosowane mogą być takżę dodatkowe warunki.
