Rhythm and blues, w skrócie R&B pisane także jako RnB, to styl wywodzący się z jazzu i bluesa. Tworzony głównie przez czarnoskórych muzyków, był jednym z najważniejszych źródeł, z których powstał "bielszy odcień R&B" czyli rock and roll.
Powstał bezpośrednio po zakończeniu II wojny światowej - lata 40. XX wieku - w Stanach Zjednoczonych.

W latach 60. i 70. rhythm and blues rozwijał się równolegle z rockiem, bardzo często się z nim przenikając. Artyści rockowi tacy jak np. Jimi Hendrix, The Rolling Stones, The Yardbirds, Procol Harum, Blood, Sweat and Tears czerpali pełnymi garściami z bogatego dorobku rytmów i technik aranżacyjnych R&B, a jednocześnie artyści R&B tacy jak Ray Charles, czy Tina Turner wykorzystywali brzmienia i sposoby aranżacji zapożyczone od artystów rockowych. Na muzyce R&B opierała się też w dużej mierze twórczość brytyjskich zespołów związanych z subkulturą mods (m.in. The Who, The Small Faces). Ponadto istnieje, zwłaszcza w USA, dość liczna grupa artystów, która tworzy swoje własne style muzyczne, stojące na pograniczu R&B i rocka – np. Prince, Tina Turner, Michael Jackson czy Terence Trent D'Arby, Beyoncé Knowles, Nelly Furtado.

Pierwszym polskim zespołem R'n'B była grupa Polanie.

Współcześnie określenie rhythm & blues odnosi do wszystkich nurtów muzyki rozrywkowej, w której występują elementy rytmicznego bluesa (czyli bluesopodobny wokal i bogate, rytmiczne instrumentarium tworzone zwykle za pomocą automatów perkusyjnych). W tym sensie używa tego terminu np. American Music Association, przyznająca nagrody Grammy, m.in. w dziedzinie R&B. Współczesne R&B jest kombinacją elementów występujących w soulu, popie oraz zwłaszcza od kilku lat w hip hopie.